Babcia
Stasia mieszkała w starym, drewnianym domu. Była tam kuchnia,
spiżarka, duża sień i dwie izby. W chacie Stanisławy mieszkali:
stary, przedwojenny kredens, duże, małżeńskie łoże, rozkładany
stół, komoda, wielka szafa i rękodzieło z rodziną. Były tu:
haftowane obrusy i serwety, dziergane szydełkowe serwety, narzuty,
pękate poduszki zdobione klockową koronką oraz gobeliny. Każdy
kto odwiedzał starszą kobietę dziwił się, że ma czas na swoje
pasje. Wnuczka Stanisławy-Ela, pomimo swoich siedmiu lat, czuła,
że to miejsce jest inne od tych, które znała, dlatego pytała:
-Babciu
jak ty to robisz, że w twoim domku czas płynie wolniej?
-Elu, bo ja czas traktuję jak gościa. Cieszę się każdą jego chwilą.
-Ale on u ciebie ma więcej tych chwil.
-Nie kochanie, każdy dzień, każdego człowieka ma tyle samo chwil.
-W takim razie jak to się dzieje, że ty masz czas na wszystko?
-Bo ja swój czas wypełniam sobą. Pomyśl ile chwil, twojego wczorajszego życia, oddałaś innym. Podglądałaś życie serialowych bohaterów, reklamy, grałaś na komputerze i czas podarowany tobie zabrali ci inni. Ten czas do ciebie nie wróci.
- Nigdy tak nie myślałam.
-Ja Elżbietko czasu nie gonię, bo wszystko za czym biegniesz ucieka- kontynuowała babcia.
-Tak?-nie ukrywała zdziwienia dziewczynka.
-Tak! Gdy gonisz pieniądze ciągle są przed tobą, biegasz za sławą ciągle nie masz jej do syta…
- Z czasem jest podobnie?-przerwała pytaniem wnuczka.
-Tak, tak-powtórzyła dwukrotnie kobieta i zaraz dodała: Czas dany ci każdego dnia trzeba wypełniać sobą, swoimi zadaniami, obowiązkami, pasjami, odpoczynkiem. Wtedy odwdzięczy ci się pięknem i zadowoleniem. Musisz poruszać się wolno i z rozmysłem stawiać swoje kroki.
-Babciu, nie wszędzie można dojść na piechotę.
-Wiem Elu, ale czas znajdziesz tylko wtedy, gdy zwolnisz. Widzisz kochanie, ja w swojej codzienności dotykam czasu....tulę jego dzieci: chwile, momenty,...W tym zatrzymaniu przychodzi zachwyt i wdzięczność, które rodzą piękno i szczęście. Pamiętaj życie to radość chwili. Nie chodzi o to, żeby szybko dobiec do mety, tylko o to, by idąc niczego z oczu nie stracić.
-Elu, bo ja czas traktuję jak gościa. Cieszę się każdą jego chwilą.
-Ale on u ciebie ma więcej tych chwil.
-Nie kochanie, każdy dzień, każdego człowieka ma tyle samo chwil.
-W takim razie jak to się dzieje, że ty masz czas na wszystko?
-Bo ja swój czas wypełniam sobą. Pomyśl ile chwil, twojego wczorajszego życia, oddałaś innym. Podglądałaś życie serialowych bohaterów, reklamy, grałaś na komputerze i czas podarowany tobie zabrali ci inni. Ten czas do ciebie nie wróci.
- Nigdy tak nie myślałam.
-Ja Elżbietko czasu nie gonię, bo wszystko za czym biegniesz ucieka- kontynuowała babcia.
-Tak?-nie ukrywała zdziwienia dziewczynka.
-Tak! Gdy gonisz pieniądze ciągle są przed tobą, biegasz za sławą ciągle nie masz jej do syta…
- Z czasem jest podobnie?-przerwała pytaniem wnuczka.
-Tak, tak-powtórzyła dwukrotnie kobieta i zaraz dodała: Czas dany ci każdego dnia trzeba wypełniać sobą, swoimi zadaniami, obowiązkami, pasjami, odpoczynkiem. Wtedy odwdzięczy ci się pięknem i zadowoleniem. Musisz poruszać się wolno i z rozmysłem stawiać swoje kroki.
-Babciu, nie wszędzie można dojść na piechotę.
-Wiem Elu, ale czas znajdziesz tylko wtedy, gdy zwolnisz. Widzisz kochanie, ja w swojej codzienności dotykam czasu....tulę jego dzieci: chwile, momenty,...W tym zatrzymaniu przychodzi zachwyt i wdzięczność, które rodzą piękno i szczęście. Pamiętaj życie to radość chwili. Nie chodzi o to, żeby szybko dobiec do mety, tylko o to, by idąc niczego z oczu nie stracić.
Agata Paczosa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz